............

HER fırsatta, edebiyatın gücünden, bize gerçekleri gösteren gücünden ve insanlığımızı hatırlatan ilk unsur olduğundan bahsederim. Hatta bu yüzden eleştirilirim bile... Bunun için okumalıydık işte! 

Dünyanın herhangi bir yerinde, Nâzım Hikmet’in Kızçocuğu şiirini okumuş bir insan çocukların öldürülemeyeceğini en kısa yoldan öğrenirdi! Vicdanını tüketmeden. 

“Çalıyorum kapınızı,

teyze, amca, bir imza ver.

Çocuklar öldürülmesin,

şeker de yiyebilsinler” dizelerini okuyanlar Berkin’e veya dünyanın herhangi bir yerinde bir başka çocuğa kurşun sıkamazlar! 

Bir çocuğun, evin kapısından dışarı her adım atışında aslında nasıl bir imge dünyasına adım attığını bilirim. Çünkü en kötü zamanda bile dünyaya umutla ve sevinçle ve hepimizden fazla dirençle bakar. Onun umudunu yok edenler, sevincini acıya dönüştürenler, insan neslinin acaba hangi türünden sayılmalı. Ece Ayhan’ın Meçhul Öğrenci Anıtı’nı tekrar tekrar okuyorum dünden beri! Kim, şiirin ilk dört dizesini okuyup Berkin Elvan’ın ölümüne mazeret bulabilir ki? 

“Buraya bakın, burada, bu kara mermerin altında

Bir teneffüs daha yaşasaydı

Tabiattan tahtaya kalkacak bir çocuk gömülüdür

Devlet dersinde öldürülmüştür” Doğan Hızlan / Küçük Prensin Ölümü